De behandeling van subklinische hyperthyreoïdie is controversieel omdat er geen RCT’s zijn die een voordeel aantonen van behandeling$​​​​​​​​​​​​​​​​​$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.

De meerderheid van de richtlijnen raden een behandeling aan voor persisterende subklinische hyperthyreose met een TSH-concentratie lager dan 0,1 mE/l$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​ bij alle 65-plussers, bij patiënten met cardiale risicofactoren of osteoporose en bij patiënten met hyperthyreoïde symptomen.

Voor de aanpak bij een TSH-waarde lager dan 0,1 mE/L : zie [indications:272].

• Het risico op evolutie naar hyperthyroïdie is laag (5 à 8% per jaar in een retrospectieve epidemiologische studie).
• Patiënten met een TSH tussen 0,1 en 0,45 mE/l evolueren spontaan naar een euthyroïde status in 50 tot 75% van de gevallen naargelang de studies.
• Het risico op evolutie naar hyperthyreoïdie is hoger wanneer de TSH-waarde zeer laag is (<0,1 mE/l) en bij een patiënt met een schildkliernodule of multinodulair struma, vooral indien hij blootgesteld wordt aan zeer hoge jodiumdosissen$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. Ongeveer 1 tot 2% van de personen met een TSH-waarde < 0,1 mE/l evolueert naar klinische hyperthyreoïdie$​​​​​​​​​​​​​​​​​.

Een subklinische hyperthyreose kenmerkt zich door een onderdrukt TSH in combinatie met een normaal vrij T4 en vrij T3. Vals-positieve resultaten komen frequent voor door de grote variabiliteit in de TSH-secretie, onder invloed van veelvoorkomende situaties (acute aandoening, bepaalde geneesmiddelen). Dit noodzaakt tot een controle van deze stoornissen alvorens een behandeling te overwegen$​​​​​​​​​​​​​​​​​. De beslissing om vanaf een bepaalde TSH-waarde de behandeling te starten is gebaseerd op de waargenomen link (in epidemiologische gegevens) met een verhoging van het cardiovasculair risico$​​​​​​.

• Subklinische hyperthyreoïdie gaat gepaard met een verhoogd risico op osteoporose, voorkamerfibrillatie (vooral indien > 60 jaar) en mogelijks met cognitieve stoornissen (gegevens zijn niet eenduidig)$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.
• Een analyse van individuele gegevens uit 6 prospectieve cohortstudies bij patiënten met subklinische hyperthyreoïdie suggereert een verhoogd risico op hartfalen bij TSH-waarden < 0,1 mE/l$​​​​​​.
• Een prospectieve epidemiologische studie bij een cohort van 5182 personen met een gemiddelde leeftijd van 75 jaar kon geen verband aantonen tussen een subklinische schildklierstoornis (subklinische hyper- of hypothyroïdie) en een probleem bij het dagelijkse functioneren (gemeten volgens de Barthel-index en IADL)$​​​​​​​​​​​​​​​​​.
• ​Twee meta-analyses van epidemiologische gegevens onderzochten het verband tussen een subklinische schildklierstoornis (hypo- of hyperthyreoïdie) en het fractuurrisico. Dit risico zou alleen statistisch significant gecorreleerd zijn met subklinische hyperthyreoïdie (en niet met subklinische hypothyreoïdie)$​​​​​​​​​​​​$​​​​​​​​​​​​​​​​​.