• Een kleine helft (35 tot 50%) van de patiënten met hartfalen heeft een bewaarde ejectiefractie (alias diastolische disfunctie)$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.
• Deze patiënten zijn vaak ouder dan 70 jaar en van het vrouwelijk geslacht, en hebben vaker hypertensie, diabetes, overgewicht en/of voorkamerfibrillatie en minder vaak een voorgeschiedenis van myocardinfarct dan patiënten met hartfalen met gedaalde ejectiefractie$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.
• De mortaliteit bij patiënten met hartfalen met een bewaarde ventrikelfunctie blijkt bijna even hoog te zijn als bij patiënten met een gedaalde ejectiefractie$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.
• De meeste onderzoeken over de behandeling van hartfalen includeerden enkel personen met een gedaalde ejectiefractie. Er is dus weinig bekend over de behandeling van hartfalen met bewaarde ejectiefractie. 

Een dwarsdoorsnedeonderzoek bij patiënten van gemiddeld 82 jaar die in een WZC verblijven, toont aan dat een derde van de patiënten hartfalen vertoont, met een zeer licht overwicht (52 %) van hartfalen met bewaarde ejectiefractie$​​​​​​​​​​​​​​​​​​. 
In het Belgische BELFRAIL cohort van patiënten boven de 80 jaar worden ernstige hartfunctiestoornissen vastgesteld bij 19,3% van de patiënten: 5,8% heeft een gedaalde ejectiefractie, 10,4% een klepprobleem en 3,1% een bewaarde ejectiefractie (geïsoleerde ernstige diastolische disfunctie)$​​​​​​​​​​​​​​​.

Uit een dwarsdoorsnedeonderzoek bij patiënten van gemiddeld 82 jaar die in een WZC verblijven, blijkt hoe moeilijk de diagnose van hartfalen te stellen is: bij 31% van de ouderen werd de diagnose ten onrechte gesteld en bij 46% van de patiënten met hartfalen op grond van een volledig onderzoek was deze diagnose niet als dusdanig gesteld$​​​​​​​​​​​​​​​​​.

​Bij ouderen die hun huisarts raadplegen voor klachten van dyspneu bij inspanning bleek dit in 1 op de 6 gevallen op basis van hartfalen (niet vastgesteld tijdens het contact) te zijn, doorgaans met een bewaarde ejectiefractie$​​​​​​​​​​​​​​​​​.